Mogelijk is er bij het in 1686 gebouwde landhuis al een park aangelegd. Daarover is echter niets bekend. De huidige parkaanleg stamt waarschijnlijk van rond 1800. De leeftijd van de eiken op de ringdijk (ca 250 jaar) en de eiken van de grote laan (ca 230 jaar) wijst daar op. Het park is aangelegd als een sterrenbos; een stervormig stelsel van lanen die op een punt uitkomen. Twee van deze lanen zijn behouden gebleven. De lanen lagen in een bosgebied met waarschijnlijk elzen, essen, wilgen en iepen. Het hout daarvan werd gebruikt als geriefhout voor het maken van paaltjes, stelen voor gereedschap en dergelijke.

In 1968 is het park naar een ontwerp van het bureau Eling gedeeltelijk heringericht in de Engelse landschapstijl.

De oorspronkelijke opzet van het park.

Het park in zijn huidige vorm stamt van omstreeks 1800, maar is in 1968 deels heringericht. In 2014 is het resterende deel van het park hersteld. Het bos is opgeschoond en het aan Joan Derk van der Capellen gewijde monument is gebouwd.

Het park waarvan we een deel nu nog zien stamt waarschijnlijk van rond 1800. Het is een sterrenbos waarbij de lanen vanuit een centrum stervormig uitwaaieren. De muur van het rond is het centrum van het sterrenbos. De sparingen in de muur geven het startpunt van de lanen aan, die in de vorm van een ster uitwaaieren. Het eind van elk van de lanen is gemarkeerd met twee palen. Van het sterrenbos resteert nog slechts een kwart.

Deze opzet van het parkbos heeft volgens zeggen te maken met de jacht. De kasteelheer neemt plaats in het midden en kan van daar al het wild afschieten, dat door de drijvers uit de bosgebieden tussen de sterrenlanen , over de lanen gedreven wordt.

De bossen tussen de lanen bestonden uit es, wilg, els en jonge eiken. Allemaal houtsoorten die op de boerderij en op het landgoed gebruikt werden voor het maken van afrasteringen, hekpalen en stelen voor gereedschap als bijlen harken enz.

Uit zeer nauwkeurige hoogtefoto’s is gebleken dat het gehele oorspronkelijke sterrenbos ‘in rabat gelegd’ was. Dat wil zeggen dat het gehele terrein voorzien was van oost-west verlopende greppels, met de bomen op de hoge ruggen ertussen. Iets van dat reliëf is in het bos behouden gebleven. De greppels zijn gegraven vanwege de oorspronkelijk hoge waterstand in het gebied. In het kader van de ruilverkaveling van de zestiger jaren van de vorige eeuw is de waterstand in het gebied aanzienlijk verlaagd, zodat er nu nog slechts zelden water staat in de laagtes in het bos. Alleen bij hoog water van de Waal komt dat nog voor.